0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

İYİ Parti Genel Lider Yardımcısı Ümit Özlale, İkinci Yüzyılın İktisat Kongresi’nde, “İktidar, bu ülkenin kaynaklarıyla yetişen ve tahminen de yetişmesi en sıkıntı olan gelişmiş insan kaynağını, bir defa daha öbür ülkelerin yaratacakları ekonomik mucizeye ikram etti” sözlerini kullandı.

İzmir Büyükşehir Belediyesi tarafından düzenlenen İkinci Yüzyılın İktisat Kongresi, beşinci gününde sürüyor. Kongre kapsamında, “Geleceğin Türkiye’sini inşa ediyoruz” sloganı ile bugün düzenlenen ‘Millet İttifakı Genel Liderler Buluşması’na, Millet İttifakı Cumhurbaşkanı Adayı ve CHP Genel Lideri Kemal Kılıçdaroğlu, Demokrasi ve Atılım (DEVA) Partisi Genel Lideri Ali Babacan, Demokrat Parti Genel Lideri Gültekin Uysal, Gelecek Partisi Genel Lideri Ahmet Davutoğlu, Saadet Partisi Genel Lideri Temel Karamollaoğlu ve GÜZEL Parti Genel Lider Yardımcısı Ümit Özlale katıldı.

Ümit Özlale, kongrede yaptığı konuşmada şu kelamları lisana getirdi:

“Annem ve babamın da dahil olduğu Türk personel göçü, 20. yüzyılda Avrupa’daki en büyük göç hareketlerinden biriydi. 1970’lerin sonunda Almanya’da yaklaşık 2 milyon Türk vardı ve ülkedeki en büyük etnik azınlığı oluşturuyordu. 1970’li yıllarda Almanya yüksek verimlilik, düşük işsizlik oranları ve güçlü ihracatıyla çok fevkalade bir ekonomik performans gösterdi ve 1990’lı yıllara geldiğimizde dünyanın en güçlü ekonomilerinden biriydi. Türkiye’den Almanya’ya giden milyonlarca vatandaşımız, hepimizin annesi, babası, oğlu, Alman ekonomik mucizesinin, Almanların deyişiyle bir ‘wir schafft wunder’in fitilini ateşledi. Fakat mucizenin gururunu onlar yaşayamadıkları üzere, meyvelerini de onlar yemedi.

“Türkiye Cumhuriyeti’nin bin bir emekle yetiştirdiği on binlerce eğitimli insan, siyasi istikrarsızlık, hukuksuzluk, adaletsizlik, ekonomik belirsizlik üzere nedenlerle ülkeyi terk etmek zorunda kaldı”

Bugün maalesef emsal bir süreci çok diğer bir biçimde tekrar yaşıyoruz. Geçtiğimiz 10 yılda, Türkiye Cumhuriyeti’nin bin bir emekle yetiştirdiği on binlerce eğitimli insan, siyasi istikrarsızlık, hukuksuzluk, adaletsizlik, ekonomik belirsizlik üzere nedenlerle ülkeyi terk etmek zorunda kaldı. On binlerce eğitimli insanımız, daha düzgün ekonomik fırsatlar, nefes alabilme, çalışma şartları yahut ömür kalitesi arayışıyla batı ülkelerine göç ettiler. Gerilerinden da ‘Varsın gidiyorlarsa gitsinler’ diyen iktidar, bu ülkenin kaynaklarıyla yetişen ve tahminen de yetişmesi en güç olan gelişmiş insan kaynağını, bir sefer daha öbür ülkelerin yaratacakları ekonomik mucizeye ikram etti. Bir kere daha bu topraklarda büyüyenler ne katkıda bulundukları mucizenin gururunu yaşayabilecekler ne de o mucizenin meyvelerini yiyebileceklerdi. Halbuki benim de çok sevdiğim Lübnan asıllı Fransız müellif Amin Maalouf, ‘Doğudan Uzakta’ romanında şöyle der; ‘Her insanın gitmeye hakkı vardır. Onu kalmak için ikna etmesi gereken ise ülkesidir.’ İşte Batıya baş tutarmış üzere yapan bu iktidar, bilerek ya da bilmeyerek -çünkü maalesef birçok şeyi daha uygununu bilmedikleri için de yapıyorlar- çanak tuttuğu şey, global bir güç dengesizliğine katkıda bulunmaktı. Kendi ülkesini yetenek ve donanım açısından kurak bir toprak haline dönüştürmekti.

Batıya baş tutarmış üzere yapan bu iktidar bu büyük nitelikli emek göçünü durduracak, donduracak hiçbir şey yapmadığı için, bu ülkeyi tabipler, mühendisler, öğretmenler için yaşanılır bir yer olmaktan çıkardığı için, bu yüzyılda da batının ekonomik ve teknolojik hakimiyetini bu iktidar mümkün kıldı. Batıya baş tutarmış üzere yapan bu iktidar, bağımsız fikre, yaratıcılığa, liyakate karşıydı. Zira bu iktidarın tüm hedefi, ülkeyi vasatta eşitlemek, çaresizliği ve yoksulluğu yönetmekti.

“Her Türk, her yerde hayatını kazanabilecek biçimde yetiştirilir, lakin her şeyden evvel memleketinin malıdır”

İşte 20. yüzyılın başında, bundan 100 yıl evvel burada İktisat Kongresi’ni düzenleyen bağımsızlıkçı ruh, Türkiye’yi geriye götürecek bu zihniyetin tam 100 yıl evvel farkına varmış. O yüzden, o birinci oturumun 7. hususunda motamot şöyle yazılmış. Size İzmir İktisat Kongresi’nin 7. hususunu okuyorum: ‘Her Türk, her yerde hayatını kazanabilecek formda yetiştirilir, ama her şeyden evvel memleketinin malıdır.’ Bu, 100 yıl evvel bu vakitleri gören o aydınların 7. hususu. İşte Cumhuriyet’in bize en büyük yararlarından biri, dünyanın her yerinde çalışabilecek, mesleğini dünya kalitesinde yapan beşerler yetiştirmek oldu. Ancak maalesef onları memleketimizde tutamadık, tutamamaya devam ediyoruz.

Bugün hem bir birey olarak hem de bir ulus olarak sahip olduğumuz en kıymetli marifetin bilgi olduğu bir dünyada yaşıyoruz. Bugün, İzmir’deki bir öğrenci, yalnızca Ankara’daki bir öğrenciyle işler için rekabet etmiyor. İzmir’deki bir iş insanı, yalnızca Ankara’daki bir iş insanıyla rekabet etmiyor. Birebir vakitte Barselona, Boston, Hong Kong, Şangay, Moskova, Tokyo’daki milyonlarca öğrenci ve şirketle birebir iş için rekabet ediyor. Farklı bir dünyadayız. Denetim edemediğimiz, lakin tesirlerini derinden hissettiğimiz büyük değişimler, bizi dünyaya çok süratli bir biçimde ayak uydurmak zorunda bırakıyor. Artık içimize kapanarak, dünyaya kendimizden ibaret sanarak, sahip olduğumuz bütün avantajları büyük bir öngörüsüzlük ve cahillikle tek tek yok ederek bu dünyayla rekabet edemeyiz. Dünyadaki değişimi öngörmek ve bu değişime yalnızca ahenk sağlamak değil, onu yönetmek zorundayız. Dünyadaki değişimi seyretmek değil, bu değişim yönetmek zorundayız. Bu değişimi yönetmek, yalnızca büyük bir devlet olmanın gereği değil, tıpkı vakitte bu ülkenin beşerlerine hak ettikleri yaşama talihini verebilen bir devlet olmanın da gerekliliğidir.

“Devlet, yaşatmak için vardır”

İşte biz de Cumhuriyet’imizin 100 yılında, 21. yüzyıla mesleğini, hayatını, ülkesini üzerinde gururla taşıyan, tökezlediğinde yanında bu devletin olduğunu bilen yeni bir toplumsal mukavele yazmalıyız. Size bu toplumsal kontratın birkaç prensibinden bahsetmek istiyorum. Bu toplumsal kontratın birinci ve en temel ögesi, yaşatmaktır. Devlet, yaşatmak için vardır. Daha 40’ını yeni çıkardığımız büyük zelzele felaketi, devletin yaşatma vaadini yerine getiremediğini, maalesef ve güçlü bir halde gösterdi. Zelzelede milyonlarca insanın konutları yıkıldı, geçim kaynakları yok oldu. Birçoğu, doğup büyüdükleri kenti ve tüm hatırlarını terk etmek zorunda kaldı. Bir vakitler ses, renk, ışık, hayat olan köyler, kasabalar ve kentler, bir anda kocaman bir enkazın altında kaldı. İşte bu yüzden temel sorumluluğu vatandaşlarına değil, piyasaya duyan bu zihniyet yaşatmaz, yaşatamaz, yaşatamayacak da. İşte o yüzden bir yandan yasımızı tutarken başka yandan da bu kaybı, bu yası, bu acıyı, ana sorumluluğu yaşatmak olan, vatandaşın acısını öfkesini hissedecek bir devlet modelini tekrar inşa etmek için kullanmalıyız. Yıkılan kentleri, eşitsizlik ve rantın hayatı belirlediği bir eskiye dönüş için değil, 21. yüzyılın temel sorunu olan salgınlara, afetlere hazırlıklı yaşanabilir kentler inşa etmek için kullanmalıyız.

21. yüzyılda yeni toplumsal kontratımızın ikinci ögesi ise daha evvel hürmet paha genel liderlerimizin bahsettiği fırsat eşitliğidir. Bugün cumhurbaşkanlığı seçimlerinde Rizeli bir kaptanın çocuğu ile Dersimli 7 çocuklu bir ailenin çocuğu ortasında seçim yapacaksak bu, Cumhuriyet’in bize sunduğu fırsat eşitliği sayesindedir. Şayet ben bugün İzmit’in bir köyünde doğup, üniversite öğretim vazifelisi olan, İçişleri Bakanlığı yapan bir bayanın yardımcısı olarak çalışıyorsam bu, Cumhuriyet’in bize sunduğu fırsat eşitliği sayesindedir. Ve fırsat eşitliğini, toplumsal hareketliliği teşvik etmek için elimizdeki en temel kamusal araç ise eğitimdir. Tüm çocukların içine doğdukları ailenin ekonomik durumuna bakılmaksızın kaliteli bir eğitime erişiminin sağlanması, yoksullukla çaba ve kalkınmada en temel kuralımız olmalıdır.

“21. yüzyılın devleti, yalnızca hudutlarının içerisindeki nüfusu koruyan bir devlet olamaz”

20. yüzyılda devletin ana vazifesi, nitelikli bir nüfus yetiştirmekti. Artık misyonumuz daha güç. Bugün ise hem büsbütün çökmüş eğitim kurumlarını tekrar revize etmek ve ayağı üzerinde durabilecek bireyler yetiştirmek zorundayız hem birebir vakitte, bu nitelikli iş gücünü dışarı kaçırmamak durumundayız. 21. yüzyılın devleti, yalnızca sonlarının içerisindeki nüfusu koruyan bir devlet olamaz. Malların, fikirlerin ve insanlarının akışının fevkalâde sürat kazandığı bir devirde 21. yüzyılın devletinin ana misyonu, toprakları üzerinden akan göçü, sermayeyi, yatırımları ve sıcak parayı bu ülkenin beşerinin faydasına kullanan bir devlet olmalıdır. Zira artık yüzyıl öncesine nazaran apayrı ve ülkelerin birbirine olan bağlılık ve bağımlıklarının çok daha karmaşık olduğu bir dünyada yaşıyoruz. Tam da bu sebepten ötürü 21. yüzyılda devletin, global eğilimleri okuyan kapsayıcı bir devlet olması gerekmektedir. Unutmayalım; dünyada, global eğilimleri okuyamayan ve ona nazaran siyasetler üretemeyen hiçbir ülke zenginleşemez.

Bugün, 20 sene önceye nazaran, daha evvelki konuşmacıların da bahsettiği üzere, çok farklı bir dünyada yaşıyoruz. Dört tane temel değişiklik var. Bildiğimiz manada globalleşmenin sonuna geldik. Bölgeselleşen bir dünya var kapımızda ve Türkiye için bu dünya çok büyük fırsatlar sunuyor. Ve bizim hem fırsatları kıymetlendirmemiz hem de ortaya çıkacak olan riskleri yönetmemiz gerekiyor. Dünyanın kişi başı ulusal gelir açısından en güçlü coğrafyasının kıyısındayız. Bize iki saatlik uçuş arasında, bu dünyadaki ithalatın neredeyse üçte biri yapılıyor. Bize iki saatlik uçuş aralığında, bu dünyadaki üretimin dörtte birinden fazlası gerçekleşiyor. O yüzden bir; Türkiye’nin etrafındaki zenginlikleri kullanabileceği global bir devlet anlayışına muhtaçlığımız var. Türkiye’nin vizyoner bir devlet anlayışına muhtaçlığı var.

“İstihdam, istihdam, istihdam”

İki; yeni ve yıkıcı bir sanayi ihtilalinin birinci fazını yaşıyoruz. Vasata tahammülün olmadığı birçok yıkıcı bir süreçten geçiyoruz. Bu dünyada ucuz ve nitelikli olmayan bir işgücü üzerinden rekabet gücü geliştirmek hem imkânsız hem de Türkiye’ye yakışmaz. İnsanımızın ve şirketlerimizin bu periyoda ayak uydurması için gerekli olan siyasetleri oluşturacak çevik bir devlet anlayışına muhtaçlığımız var. Birincisi vizyoner bir devlet anlayışıydı, ikincisi de çevik bir devlet anlayışı. Üç; yaşlanıyoruz. Hem Türkiye olarak hem dünya olarak ve nüfus bağımlılık oranımız giderek artıyor. Eşi gibisi görülmemiş ve yönetilemeyen bir göç dalgasının yarattığı demografik riskler her geçen gün artıyor. Bir yanda her geçen gün büyüyen toplumsal güvenlik sorunlarını çözüp insanımıza 21. yüzyılda insanın onuruna yakışır bir geliri garanti etmemiz gerekirken öteki yandan da bunun bütçe üzerinde bir yük oluşturmamasını amaçlamalıyız. Bu ikisini de başarmanın yolu çok net. İş gücü verimliliği ve istihdam. Bakınız, bugün ülkemizde her üç şahıstan yalnızca birisi çalışıyor. Bu çalışanların dörtte biri, devlet için çalışıyor. Çalışanların yarısı minimum fiyat alıyor. Bu taban fiyat de açlık hududunun altında. Biz, bu döngüyü değiştirmeden bir sonraki periyotta kalkınan, büyüyen bir iktisat gerçekleştiremeyiz. O yüzden istihdam, istihdam, istihdam diyoruz.

Bu âlâ, verimli, yeterli para kazandıracak işleri, başta bayanlarımız ve gençlerimiz için sağlamamız gerektiğini söylüyoruz. Bayanları konuta, gençleri de kafelere hapseden, toplumsal yardıma bağımlı ve uysal bireyler olmaktan çıkarmamız gerekiyor. Ve daha da kıymetlisi, sağlayacağımız işleri artık kamunun değil, özel dalın sağlaması gerekiyor. Özel kesimin marifetiyle büyümemiz gerekiyor. Üretimi, büyümeyi, yatırımı, özel dal marifetiyle başarırsak o vakit o büyüme, sürdürebilir bir büyüme olur. Bunun için de iş dünyasıyla uyumlu ve teşebbüsçü bir devlet anlayışına gereksinimimiz var.

“Vizyoner, global gelişmeleri takip eden, çevik, teşebbüsçü, yeşil ve çevreci bir devlet anlayışına gereksinimimiz var”

Dört; iklim krizi. Derinden hissettiğimiz bir iklim krizinin tam ortasındayız. Bakın, Dünya Ekonomik Forumu’nda, önümüzdeki yüzyılın en büyük riski olarak iklim değişikliği ve bu iklim değişikliğiyle çaba için siyasetlerin geliştirilemeyecek olması var. Ülkemiz de mevcut iktidar yalnızca bakanlık ismini değiştirdiği ve öbür hiçbir şey yapmadığı için bu iklim değişikliğinin olumsuz tesirlerinden ziyadesiyle nasibini alıyor. Şayet uzak Asya’dan dört nala geldiğimiz, Akdeniz’e bir kısrak başı üzere uzanan bu memlekette çocuklarımızın da en azından bizim çocukluğumuzda olduğu üzere yaşamasını istiyorsak yeşil ve çevreci bir devlet anlayışına muhtaçlığımız var. Münasebetiyle vizyoner, global gelişmeleri takip eden, çevik, teşebbüsçü, yeşil ve çevreci bir devlet anlayışına gereksinimimiz var. Devletin vatandaşıyla bu türlü bir toplumsal mukavele imzalamasına muhtaçlığımız var.

Özetle biz, bu yeni yüzyılda yalnızca enflasyonu düşüreceğiz demiyoruz. Onu çabucak düşürürüz, onda sorun yok. Ve tıpkı vakit ve çok daha kıymetlisi, sizlere yeni bir devlet anlayışının kelamını veriyoruz. Devlet ile vatandaş ortasındaki mukaveleyi tekrar yazacağımızın kelamını veriyoruz. Hangi inanca sahip olurlarsa olsunlar, hangi partiye oy vermiş olurlarsa olsunlar, hangi aileye doğmuş olurlarsa olsunlar, herkesin kazanma talihine sahip olduğu bir ülke inşa edeceğimizin kelamını veriyoruz.

“Kadınlarımız, çocuklarımız, doğmamış bebeklerimiz, yaşlılarımız, engellilerimiz, hayvan dostlarımız için tekrar ve daha düzgününü inşa edeceğiz”

Konuşmamın ortasında İzmir İktisat Kongresi’nin 7. hususundan alıntı yapmıştım. Kapanışı da 3. hususla yapayım. Şöyle diyor İzmir İktisat Kongresi’nin 3. hususu: ‘Türkiye halkı, tahribat yapmaz, imar eder. Bütün mesaimiz, iktisadi olarak memleketi yükseltmek gayesi taşımalıdır.’ Biz de Millet İttifakı olarak motamot bu gayeyle yola çıktık. İktisadi olarak memleketimizi yükseltmek gayesiyle yola çıktık. Yine ve daha uygununu inşa edeceğiz. Tekrar ve daha düzgününü, sarsıntı bölgesinden başlayarak inşa edeceğiz. Bayanlarımız, çocuklarımız, doğmamış bebeklerimiz, yaşlılarımız, engellilerimiz, hayvan dostlarımız için tekrar ve daha güzelini inşa edeceğiz. Ve bunu daima birlikte bir arada başaracağız.” (ANKA)

Kaynak: T24